Interview Jill Holterman
Jill Holterman gaf haar baan als advocaat op om zich volledig toe te leggen op haar hardloopcarrière. Voorlopig pakt de stap goed uit.Jill Holterman (28) sputterde eerst nog tegen. Halsstarrig had ze vastgehouden aan haar turbulente leven waarin ze vergeefs een balans zocht tussen een bestaan als juriste én atlete. De zilveren medaille van Susan Krumins twee jaar geleden op het Europees kampioenschap in Berlijn opende haar ogen.

Ze zag een moegestreden, wankelende atlete een helse strijd leveren om de eindstreep te halen. “Die vechtlust van Susan inspireerde me. Ik weet hoe ze voor haar sport leeft. Wil ik ooit op dat toneel kunnen acteren, moet ik haar pad volgen. Dan stop je erin wat daarvoor nodig is. Een pittige werkweek van minstens dertig uur hoort daar niet bij.”

Afgelopen september gaf Holterman haar baan als advocate op, om zich volledig op haar atletiekloopbaan te kunnen richten. De advocatuur loopt niet weg, vindt ze. “Ik wil het geprobeerd hebben, dus ja, ik waag de sprong in het diepe.”

Halve marathon van Egmond

Haar samengeknoopte staart bungelt mee op de forse tred waarmee Holterman de dijk oploopt in de laatste rechte lijn van de halve marathon van Egmond. Als inwoner van de badplaats kent ze de duinen goed. Een flauwe glimlach verschijnt op haar wat rood aangelopen gezicht. Ze gooit vertwijfeld haar handen de lucht in. Ze had op meer gehoopt. Ze eindigt als vijfde, als tweede Nederlandse achter Bo Ummels.

Aan de finish doet ze haar verhaal over wat ze zelf een ‘boemelwedstrijd’ noemt. Een paarse sjaal is om haar hoofd gebonden. De ijzige wind blaast de kletterende vlaggen op de Egmondse dijk strak. “Niemand wílde lopen. Het was bijna joggen. Bo had haar krachten beter verdeeld. Op haar beslissende versnelling had ik geen antwoord. Dat is balen, maar nu is het wonden likken en weer door.”

Door de vaart waarmee ze haar leven leidde, heeft ze zichzelf tekortgedaan, zegt Holterman terugblikkend. “Er was niet genoeg tijd in een dag. Mijn rooster was vierkant: hardlopen, werken, hardlopen, supermarkt, koken, eten, slapen. Als je anderen uitlegt hoe je dag eruitziet, kijken ze je stomverbaasd aan: maar dat kan helemaal niet.”

Zo liep Holterman eens tussen de duinen toen haar telefoon – ja, die had ze op zak – de hardlooptraining abrupt onderbrak. Intens hijgend nam ze op. Het was een cliënt die een deal wilde rondmaken. “We waren er bijna uit, ik kon elk moment gebeld worden. Maar ik moest die dag nog trainen. Plots drong het tot me door: wat ben ik aan het doen?”

Hardlopen als een drug

Haar liefde voor hardlopen vindt Holterman lastig te omschrijven. “Het maakt stofjes vrij in je lichaam vrij, het is als een drug. Van het proces, die competitie met jezelf, geniet ik intens. Ja, het is soms een worsteling, een marteling zelfs. Maar het mooie is: bij falen kun je alleen jezelf de schuld kan geven. Dat maakt het een hele pure sport.”

De grenzen waarmee hardlopers flirten zijn volgens Holterman, getrouwd met marathonloper Ronald Schröer, flinterdun. “Nee leren zeggen tegen jezelf, zoals een zware training op tijd afbreken. Die grens is lastig aan te voelen. Net als bij een baan is het makkelijk om te zeggen: ik ga door. Maar het is moeilijker om te zeggen: ik stop ermee. Dat voelt als falen.”

De nieuwe wending die haar leven nam pakt vooralsnog goed uit. Haar lichaam reageert positief. “Jarenlang heb ik mezelf zó beperkt door stress: de drukte, de deadlines, het gebrek aan rust. Ik stond continu áán. De stresshormonen die je aanmaakt, beperken je herstel. Het belette me soms vier tot vijf dagen hard te lopen. Nu ben ik weer relaxt. Morgen kan ik alweer hardlopen.”

Jaarbudget van 8000 euro

Of ze zichzelf niet te veel druk oplegt door haar baan op te geven? “Nu heb ik makkelijk praten, want het gaat goed. De druk is meer financieel dan sportief. ”

Haar sponsordeals zijn vooralsnog beperkt, voorlopig zit ze rond een jaarbudget van 8000 euro. “Lang niet genoeg. Om die volgende stap in mijn ontwikkeling te zetten, wil ik drie, liefst vier keer per jaar op trainingskamp naar het buitenland. Nu is dat schipperen.”

Holterman droomt van de marathon op de Olympische Spelen van Parijs in 2024. Grote toernooien, daar gaat haar hart sneller van kloppen. “Maar het mag natuurlijk geen obsessieve jacht worden. Angst? Nee, angst ken ik niet. Ik weet dat ik het in de benen heb”.

Door: Naïm Derbali

Bron: www.trouw.nl